Diep geraakt
In een vervolgsessie heeft mijn coachee een vraag omtrent het ‘verdwijnen’ op het moment dat ze voor haar werk iets moet presenteren.
Ik zie twee personen. De persoon die zij werkelijk is. En de persoon die opgevoed is met normen en waarden vanuit een streng geloof.
De patronen vanuit de opvoeding die zo diep ingesleten zijn. Waakzaam zijn. Aftasten wat de ander van je verwacht. Proberen aan verwachtingen te voldoen. Er niet naar durven vragen. Want stel je voor dat je niet aan de verwachtingen kunt voldoen?
De schaamte bij iets vragen voor jezelf. De uitspraak:
“Wat ben jij egoïstisch, als je iets voor jezelf vraagt!” Pijnlijk om te horen.
Ze is verdrietig omdat er vroeger niet aan haar werd gevraagd wat zij wilde.
En als ze die patronen moet loslaten, wat blijft er dan over? Dat is spannend! Letterlijk doodeng. Maar ze wil dit zo graag doorbreken.
Alles waar zij nu voor staat, wordt afgewezen door haar ouders. Ze hoopt op erkenning, maar die krijgt ze niet.
Ik voel het verdriet, de onmacht, maar er is ook liefde.
Ik kan me voorstellen dat de moeder ook onmacht en verdriet ervaart. Het gevoel heeft het verkeerd te hebben gedaan. Ze kan niet meebewegen met haar dochter, die nu zo anders in het leven staat. Omdat zij op haar beurt uit een systeem komt en niet anders weet en kan. Daardoor angst voelt, alles buiten dit systeem is onveilig. Welk oordeel staat haar en haar dochter te wachten?
Deze dochter, deze dappere vrouw, zal van grote betekenis zijn voor anderen die dezelfde worsteling doormaken. Eenzelfde opvoeding die diepe sporen heeft nagelaten.
Wat een respect en wat een bewondering heb ik voor haar.
Dankbaar dat zij mij en Vera een inkijkje geeft in haar binnenwereld. Ze gaat geen angst uit de weg en wil het allemaal doorvoelen en begrijpen. Stappen zetten.
Wat is het fijn om met haar te werken. Zij vindt haar eigen antwoorden in de sessie.
Wij hoeven er alleen maar te zijn. Onvoorwaardelijk.
Esther